1 ¹ Aleksander*, syn Filipa* Macedońskiego, wyruszył z kraju Kittim* i po zwycięskich walkach* pokonał Dariusza*, króla Persów i Medów, i w jego miejsce objął panowanie najpierw nad Helladą. ² Prowadził on wiele wojen: zdobył [wiele] umocnionych miejscowości i wytracił królów [rządzących na swych] ziemiach. ³ Przeszedł on aż na krańce świata*, a nabrał łupów od wielu narodów. Cała ziemia przed nim zamilkła, jego zaś serce wbiło się w pychę*. ⁴ Zebrał bowiem bardzo liczne wojsko i rządził państwami, narodami i [ich] władcami tak, że płacili mu daniny. ⁵ Potem* jednak padł na łoże i uświadomił sobie, że będzie musiał umrzeć. ⁶ Przywołał więc najdostojniejszych swoich wodzów, tych, którzy od młodości z nim razem byli wychowani, i jeszcze za życia rozdzielił swoje królestwo pomiędzy nich*. ⁷ Aleksander zmarł po dwunastoletnim panowaniu, ⁸ a jego wodzowie objęli władzę, każdy nad swoim działem. ⁹ Po jego śmierci wszyscy włożyli sobie na głowy diademy [królewskie] - po nich zaś ich synowie przez wiele lat - i dokonali wiele złego na ziemi. ¹⁰ Spomiędzy nich wyszedł korzeń [wszelkiego] grzechu - Antioch Epifanes*, syn króla Antiocha. Przebywał on w Rzymie jako zakładnik*, zaczął panować w sto trzydziestym siódmym roku panowania greckiego*. ¹¹ W tym to czasie wystąpili spośród Izraela synowie wiarołomni, którzy podburzyli wielu ludzi, mówiąc: «Pójdźmy zawrzeć przymierze z narodami, które mieszkają wokoło nas. Wiele złego bowiem spotkało nas od tego czasu, kiedyśmy się od nich oddalili». ¹² Słowa te w ich mniemaniu uchodziły za dobre*. ¹³ Niektórzy zaś spomiędzy ludu zapalili się do tej sprawy i udali się do króla*, a on dał im władzę, żeby wprowadzili pogańskie obyczaje. ¹⁴ W Jerozolimie więc wybudowali gimnazjum* według pogańskich zwyczajów. ¹⁵ Pozbyli się też znaku obrzezania i odpadli od świętego przymierza. Sprzęgli się też z poganami i zaprzedali się [im], aby robić to, co złe. ¹⁶ Kiedy Antioch opanował królestwo, uznał, że może rozciągnąć swoją władzę na ziemię egipską i że w ten sposób będzie królem nad dwoma państwami*. ¹⁷ Wkroczył więc do Egiptu z wielkim wojskiem i rydwanami, słoniami, konnicą i silną flotą ¹⁸ i prowadził wojnę przeciwko Ptolemeuszowi*, królowi Egiptu. Ptolemeusz wycofał się przed nim i uciekł, a padło wielu zabitych. ¹⁹ W Egipcie zdobyli obronne miasta, i zabrał [Antioch] łupy zdobyte w ziemi egipskiej. ²⁰ Po zwycięstwie nad Egiptem w sto czterdziestym trzecim roku* Antioch wycofał się i z wielkim wojskiem wyruszył przeciw Izraelowi i przeciwko Jerozolimie. ²¹ W swojej pysze wtargnął do świątyni i zabrał złoty ołtarz i świecznik razem z tym wszystkim, co do niego należało, ²² stół pokładny, naczynia do ofiar płynnych, czasze, złote kadzielnice, zasłonę, wieńce, złote ozdoby świątynnej fasady - i wszystko połamał. ²³ Zabrał srebro, złoto i kosztowne naczynia; zabrał też ukryte skarby, które odnalazł. ²⁴ Zabrawszy to wszystko, odszedł do swojego kraju, a [w Jerozolimie] uczynił rzeź i przemawiał z ogromną pychą. ²⁵ Na Izraela zaś spadła głęboka żałoba po wszystkich ich siedzibach; ²⁶ narzekali przełożeni i starsi, dziewczęta i młodzieńcy opadli z sił, a piękność niewiast zniknęła. ²⁷ Każdy małżonek począł lamentować, i płakała ta, która siedziała na małżeńskim łożu. ²⁸ Ziemia wzruszyła się nad tymi, którzy na niej mieszkali, a cały dom Jakuba okrył się wstydem. ²⁹ Po dwóch latach król posłał do miast judzkich przełożonego nad Mizyjczykami*, a on przybył do Jerozolimy w otoczeniu licznego wojska. ³⁰ W zdradliwy sposób zapewniał ich o pokoju, a oni mu uwierzyli. Wtedy nagle napadł na miasto, zadał im wielką klęskę i spomiędzy Izraela zginęło wielu ludzi. ³¹ Zabrał łupy zdobyte w mieście, potem zaś miasto spalił, a domy jego i otaczające je mury porozwalał. ³² Kobiety i dzieci wzięli do niewoli, bydło zaś sobie przywłaszczyli. ³³ Miasto Dawidowe* otoczyli wysokim i mocnym murem i obronnymi wieżami, tak że stało się ono dla nich warownią. ³⁴ Tam osadzili grzeszny naród*, ludzi wiarołomnych, a ci się tam obwarowali. ³⁵ I nagromadzili sobie broni i żywności, i złożyli tam łupy zdobyte w Jerozolimie, i stali się groźną matnią*. ³⁶ [Zamek] stał się dla świątyni zasadzką i złośliwym przeciwnikiem Izraela - bez przerwy. ³⁷ Wokoło świątyni wylali krew niewinną i samą świątynię zbezcześcili. ³⁸ To przez nich pouciekali mieszkańcy Jeruzalem i stało się ono siedzibą cudzoziemców, dla własnych obywateli stało się obcym miastem i własne dzieci musiały je opuścić. ³⁹ Świątynia spustoszona, jak gdyby pustynia, uroczystości przemieniły się w płacz, szabaty jej stały się pośmiewiskiem, a cześć jej wniwecz się obróciła. ⁴⁰ Jak wielka chwała [kiedyś], tak wielkie [teraz] stało się jej upokorzenie: wielkość jej w żałobę się przemieniła. ⁴¹ Król wydał dekret dla całego państwa: «Wszyscy mają być jednym narodem ⁴² i niech każdy zarzuci swoje obyczaje». Wszystkie narody przyjęły ten rozkaz królewski, ⁴³ a nawet wielu Izraelitom spodobał się ten kult przez niego nakazany. Składali więc ofiary bożkom i znieważali szabat. ⁴⁴ Król posłał swoich wysłańców do Jerozolimy i do miast judzkich z pisemnym poleceniem, żeby postępowały według obyczajów, które dla kraju były obce; ⁴⁵ żeby w świątyni zaprzestano składać całopalenia, ofiary krwawe, a także ofiary płynne; żeby znieważano szabat i święta ⁴⁶ i żeby zbezczeszczono świątynię i świętych*, ⁴⁷ żeby [natomiast] sporządzono ołtarze, święte gaje i posągi bożków oraz składano na ofiarę mięso świń i innych nieczystych zwierząt; ⁴⁸ żeby synów swoich pozostawiali bez obrzezania i żeby dusze swoje brukali wszystkim, co jest nieczyste i światowe. ⁴⁹ W ten sposób mieli zapomnieć o Prawie i zarzucić wszystkie jego nakazy. ⁵⁰ Kto by zaś nie postąpił zgodnie z królewskim rozporządzeniem, miał być ukarany śmiercią. ⁵¹ Podobne do tego rozkazu pismo wystosował do całego swego królestwa, a nadto nad całym narodem ustanowił nadzorców. Miastom zaś judzkim polecił, aby jedno po drugim składało ofiary [bogom]. ⁵² Spomiędzy narodu wielu przyłączyło się do nich - mianowicie ci wszyscy, którzy odpadli od Prawa. Oni to wiele złego dokonali w kraju ⁵³ i byli powodem tego, że Izraelici musieli się kryć i chować w miejscach dostępnych tylko dla zbiegów. ⁵⁴ W dniu piętnastym miesiąca Kislew sto czterdziestego piątego roku* na ołtarzu całopalenia wybudowano "ohydę spustoszenia"*, a w okolicznych miastach judzkich pobudowano także ołtarze - ⁵⁵ ofiary kadzielne składano nawet przed drzwiami domów i na ulicach. ⁵⁶ Księgi Prawa*, które znaleziono, darto w strzępy i palono ogniem. ⁵⁷ Wyrok królewski pozbawiał życia tego, u kogo gdziekolwiek znalazła się Księga Przymierza albo jeżeli ktoś postępował zgodnie z nakazami Prawa. ⁵⁸ Tak z miesiąca na miesiąc* stosowano przemoc przeciw Izraelowi, przeciwko każdemu, kogokolwiek udało im się pochwycić w miastach. ⁵⁹ Dnia dwunastego piątego miesiąca [Kislew] składano ofiary na ołtarzu, który wzniesiono na ołtarzu całopalenia. ⁶⁰ Wtedy to na mocy królewskiego dekretu* wymordowano kobiety, które obrzezały swoje dzieci. ⁶¹ I powieszono im niemowlęta na szyjach. A także [zabito] domowników i tych, którzy dokonywali na nich obrzezania. ⁶² Wielu jednak spomiędzy Izraelitów postanowiło sobie i mocno trzymało się swego postanowienia, że nie będą jeść nieczystych pokarmów. ⁶³ Woleli raczej umrzeć, aniżeli skalać się pokarmem i zbezcześcić święte przymierze. Oddali też swoje życie. ⁶⁴ Wielki gniew [Boży] strasznie zaciążył nad Izraelem.